خلنو قله‌ای است در منطقهٔ البرز مرکزی و به ارتفاع ۴۳۷۵ متر. خلنو و آزادکوه، هر دو حدود ۴۳۷۵ متر ارتفاع داشته و پس از دماوند و علم کوه سومین و چهارمین قلل مرتفع البرز مرکزی هستند.موقعیت جغرافیایی : قله خلنو در قلب رشته کوه های البرز مرکزی و در شمال ده لالون و منتهی الیه دره وارنگرود قرار دارد.
خلنو بلندترین قله البرز مرکزی پس از دماوند، سرچشمه رودخانه های وارنگرود و لار و لالون، قله ای مرتفع و به دور از دسترس در منطقه البرز مرکزی به سحاب می آید. قله از طریق یال شمال شرقی به قلل سرخرسنگ و میش چال و پالون گردن و از سمت شمال توسط گرده سوزنی شکلی به دره سرخرسنگ و میش چال و پالون گردن و از سمت شمال توسط گرده سوزنی شکلی به دره سرخرسنگ و وارنگرود از جناح شمال غربی به قلل شاخکی اسبی چال و دوآب و وارنگرود و از سمت جنوب توسط خلنو کوچک (۴۳۵۰ متر ) و برج خلنو به دو شاخه شرقی و غربی تقسیم می شود. شاخه شرقی پس از تشکیل قلل ورزا و جانستون به خرسنگ منتهی می شود و شاخه غربی تشکیل قلل هرزه کوه را می دهد.
وجود برفچال بزرگی در کاسه شمالی قله در دره سرخرسنگ از جمله ویژگی های این بخش از البرز مرکزی به حساب می آید. همچنین در کاسه شمالی قله دریاچه فصلی تشکیل می شود.
منطقه خلنو نیز چون آزادکوه تابع آب و هوای عمومی البرز مرمزی باد غالب جناح غربی است این ناحیه بعلت ارتفاع زیاد آن در پائیز و زمستان هر سال بسیار سردسیر توام با هوای ناپایدار ریزش برف و بهمن توام است در اوایل بهار هر سال انکی هوا پایدار تر شده و فصل صعود به آن در ۳ماهه تابستان می باشد. آب مصرفی در طول مسیر بوفور یافت شده و در صورت کم آبی می باید از آب های حاصل از ذوب برف چال های دامنه شرقی آن استفاده کرد.
قله خلنو از جمله قلل خاص البرز مرکزی است که به واسطه دوری راه تا مبدأهای صعود روزهای بیشتری برای دست یابی به قله آن باید صرف کرد. طوفان های ناگهانی و وجود نقاب های برفی بر لبه یال ها و درگیری با صخره های میان مسیر در دو طرف خط الرأس منتهی به قله در صورت وجود برف سنگین امکان صعود به آن را کاهش می دهد. صعود زمستانی خلنو از جمله مهم ترین و مشکل ترین صعودهای زمستانی در البرز مرکزی به حساب می آید.
