گرگور

گرگور یکی از وسایل صید ماهی است که با سیم فلزی گالوانیزه و به شکل یک نیم‌کره بافته می‌شود. بافت گرگور توسط مردان صورت می‌پذیرد و در سواحل طولانی خلیج فارس مورد استفاده قرار می‌گیرد. ارتفاع گرگور به تناسب نوع شناور و محل صید، ۱ تا ۳ متر می‌باشد. استفاده از گرگور در صید سبب می‌شود ماهی به صورت زنده و بدون آسیب صید گردد. مراکز مهم تولید گرگور در استان بوشهر عبارتند از شهرستان‌های دیلم، بوشهر، گناوه، دیر و کنگان.
گرگور به قفس‌های ماهیگیری ساخته شده از توری گفته می‌شود. کاربرد این گونه ابزار ماهیگیری در کرانه‌های ایرانی خلیج فارس رواج زیاد دارد. گرگور قفسی توری است که با بند، آن را به ته دریا می‌فرستند و به سر بند یک قطعه چوب پنبه می‌بندند تا محل قرارگرفتن گرگور را گم نکنند. ماهی‌ها از یک دریچه وارد شده و راه برگشت را پیدا نمی‌کنند و درون قفس گیر می‌کنند و فقط ماهی‌های درشت در درون گرگور می‌مانند.
ورود ماهی به مدخل این وسیله در ابتدا به سهولت انجام می‌شود. این نیز به خاطر شکل خاص ساختمان بدن ماهی و نحوه استقرار باله‌های پشتی و مخرجی در سطح بدن آن است. اگر ماهی در نیمه راه مدخل قصد بازگشت از آن را داشته باشد، وجود خارها مانع از این منظور شده و هیچ راهی جز حرکت به جلو و ورود به محوطه داخل قفس برای آن باقی نمی‌ماند. ماهی تا زمان تخلیه این وسیله صید ماهی توسط صیاد محکوم به اسارت در آن خواهد بود. معمولا این تور صید ماهی در مراکز تجمع آبزیان انزوا طلب و یا مسیر مهاجرت بعضی از ماهیان کف‌زی مهاجر مثل سنگسر ماهیان به آب انداخته می‌شود. بهترین صیدگاه‌های مورد استفاده برای گرگور در خلیج فارس شامل اطراف جزایر مرجانی، بسترهای صخره‌ای، اطراف سکوهای نفتی و خطوط لوله انتقال نفت در زیر آب می‌باشد.
متوسط مدت زمان صید با گرگور معمولا بین ۱۰ روز تا دو هفته است که بسته به شرایط بدی جوی، این زمان تغییر می‌کند. فصل صید با گرگور برای انواع آبزیان معمولا ۸–۷ ماه در سال است. میزان صید با گرگور در هر نوبت بازدید و تخلیه، شدیدا متغیر بوده و به عواملی چند بستگی دارد. از جمله این عوامل می‌توان به فصل، موقعیت صیدگاه، زمان و مسیر مهاجرت ماهیان کف‌زی و پاره‌ای از فاکتورهای زیست‌محیطی اشاره کرد.